We mogen niet wegkijken van het zien van onrecht.

Ik ben de oma van Zoë en de moeder van haar mama. Ik hou heel veel van allebei. Ik vind het een groot onrecht wat hen is aangedaan en met z’n allen (= ohana) hebben wij daar veel verdriet van. Ik ken alle dossiers. Ik ben vroeger vaak aanwezig geweest bij gesprekken met advocaten en diverse instanties evenals de gang naar de rechtbank. Destijds voelde het als pesten en het is alweer lang geleden. Maar wat we nu meemaken, overstijgt alles en hadden we toen nooit kunnen geloven. Omdat ik Zoë altijd naar huis bracht na het weekend bij haar vader, had ik regelmatig contact met Zoë's stiefmoeder. Ik wilde altijd geloven dat ze vanbinnen een goed mens is. Niet wetende dat zij zo hard aan Zoë trok dat ze ons de rug wel moest toekeren. Ik heb gezien hoe Zoë als 't ware stikte in de traumatische gevolgen van haar 'keuze'. Haar vader en stiefmoeder vinden het ok dat dit in stand blijft.

Tegen Zoë wil ik zeggen

Samen zagen wij vaak de zon opkomen en prachtige luchten (mag ik vast nog wel een keer tegen je zeggen). Kijk goed om je heen, zie de zon opkomen en de nieuwe morgen gloren, zo prachtig en van onschatbare waarde, elke dag weer opnieuw. Zo prachtig ben jij ook vanbinnen. Je kan elke dag weer opnieuw beginnen met ontdekken wat anders is en toch ook weer hetzelfde...

Onrecht

Hoe kunnen we hiervan helen? Het had helemaal niet zover hoeven komen. Maar de mensen die zouden moeten helpen, hebben het alleen maar erger gemaakt. Hoe hou je nog hoop? Ik ben trots op mijn dochter dat ze ondanks alles overeind blijft. Hoe zij (samen met haar man) zich staande heeft gehouden en nog steeds liefdevol is voor haar gezin, voor ons en voor Zoë. Het is vreselijk zwaar voor iedereen, ook voor mij. Maar ik ben dankbaar voor alles wat hoop biedt en troost geeft...